Inventarisatie terreinbeheerders
Deze inventarisatie brengt in kaart hoe bosbadgidsen bosbaden organiseren in samenwerking met terreinbeheerders. Er is gevraagd naar de gebieden waar bosbaden plaatsvinden, de betrokken terreinbeheerders, de kosten, de ervaringen met afspraken en contacten, en eventuele belemmeringen of ondersteuningen. Het doel van deze inventarisatie is om inzicht te krijgen in de praktijkervaringen en knelpunten, zodat samenwerking en afstemming in de toekomst verbeterd kan worden.
In totaal vulden 11 bosbadgidsen de enquête in. Hieronder vind je de belangrijkste uitkomsten;
Samenvatting van bevindingen
- Gebieden & terreinbeheerders
De deelnemers maken gebruik van uiteenlopende natuurgebieden door heel Nederland, beheerd door o.a. gemeenten, Goois Natuurreservaat, Utrechts Landschap, Staatsbosbeheer, PWN en Natuurmonumenten. - Contact & samenwerking met terreinbeheerders
De ervaringen met terreinbeheerders lopen uiteen: sommigen ervaren vlot en helder contact, anderen juist traag of moeizaam. Vaak wordt slechts incidenteel contact gelegd (soms 1x per jaar of via een contactformulier). - Afspraken met terreinbeheerders
In enkele gevallen zijn formele afspraken gemaakt (over aantallen, tijden, kosten), maar vaak ontbreken deze of zijn ze onduidelijk. Sommige gidsen werken volledig zonder toestemming. - Kosten
Er worden soms kosten in rekening gebracht (bijvoorbeeld een starttarief en daarna een vast bedrag per activiteit), maar dit is niet overal eenduidig geregeld. Voor anderen zijn de kosten onbekend of afwezig.
De vergoeding of kosten die aan terreinbeheerders moeten worden betaald voor het gebruik van natuurgebieden kunnen hoog oplopen, waardoor het financieel niet haalbaar is om incidenteel een bosbad aan te bieden. - Wat werkt goed/niet
Positief is dat er vaak wel mogelijkheden zijn om activiteiten te organiseren en dat sommige beheerders meewerkend zijn. Wat minder goed werkt zijn de bureaucratie, hoge kosten en trage communicatie. Zo beperkt de geldende regelgeving de flexibiliteit, waardoor het bijvoorbeeld niet mogelijk is om op korte termijn of last-minute een bosbad te plannen. - Belemmeringen en ondersteuning
Er zijn wel wat drempels, zoals hoge kosten, ingewikkelde aanvraagprocedures of afwijzingen. Ook het maximumaantal deelnemers en het feit dat je officieel niet van de paden af mag, maken het soms lastig om een bosbad te geven zoals een bosbadgids graag zou willen. - Status van activiteiten
Een deel van de gidsen is momenteel actief (soms met toestemming, soms niet), terwijl anderen hun activiteiten tijdelijk hebben stilgelegd.
Conclusies
- Er is grote variatie in samenwerking met terreinbeheerders: sommige zijn laagdrempelig en behulpzaam, anderen werken formeel en brengen hoge kosten in rekening.
- Duidelijke en eenduidige afspraken ontbreken vaak, wat onzekerheid veroorzaakt bij de bosbadgidsen.
- Kosten en (structurele) administratieve lasten zijn belangrijke belemmeringen voor de continuïteit van het geven van bosbaden en kunnen ertoe leiden dat bosbadgidsen hun motivatie verliezen.
- Landelijke afspraken tussen natuurbeheerders en de BBGN zouden een mooie stap vooruit zijn. Een centrale richtlijn of overlegstructuur – opgezet vanuit de brancheorganisatie – kan de samenwerking een stuk soepeler laten verlopen. Gidsen weten dan beter waar ze aan toe zijn, en ook voor terreinbeheerders wordt het duidelijker onder welke voorwaarden bosbaden plaatsvinden. Dit zorgt voor meer helderheid en vertrouwen aan beide kanten.
